Vosje, Vic & Vlekje
week 4
We hebben er al weer vier weken op zitten, hier in het pleeggezin. Langzaamaan beginnen we te wennen aan allerlei geluiden en zo. We schrikken nu al niet eens meer van de stofzuiger.
De prikjes die Vlekje en ik, Vosje, afgelopen zaterdag hebben gehad zijn goed gegaan. Vic hoefde er geen, want die had hem al gehad voordat we naar het pleeggezin gingen.
Vlekje is toch wel de brutaalste van ons drietjes. Zodra dat er iemand in de buurt van de kooi komt, gaat hij er op af en steekt zijn neus door de tralies om geaaid te worden. Als de bovenkant van de kooi dan opengedaan wordt, blijft hij meestal ook nog wel nieuwsgierig doen, totdat hij opgepakt wordt. Dan probeert hij nog wel eens snel weg te springen.
"Wat is hier voor leuks te beleven ?!"
Vic is de relaxte van het stel. Hij zit altijd redelijk op zijn gemak in de kooi en als de bovenkant opengedaan wordt, gaat hij in een hoekje zitten. Soms schrikt hij een beetje en stopt zijn kopje dan onder de beer. Maar hij laat zich wel altijd gemakkelijk oppakken en vindt het ook best fijn.
Ik ben nooit zo'n held. Ik kijk een beetje de kat uit de boom. Als de bovenkant van de kooi opengaat, druk ik me vaak een beetje plat tegen de bodem of verstop ik me ook onder de beer. Ik laat me ook niet altijd even graag pakken. Maar als ze me dan eenmaal optillen en tegen zich aanhouden, vind ik het toch wel goed en kijk ik een beetje in het rond. Ik vind het wel leuk om bij het pleegvrouwtje over haar buik te lopen, als ze wat onderuit gaat zitten op de bank.
Het is ook altijd leuk om een van de pleegvrouwtjes als klimrek te gebruiken. Als we los door de kamer mogen lopen, gaan ze wel eens op de grond liggen en dan springen wij op hun rug en over hun benen. Dan hebben we de grootste lol. Vooral als ze moeten giechelen als wij langs hun gezicht kriebelen met onze snorharen.
Het liefste hebben we dat het deurtje aan de voorkant opengedaan wordt. Dan kunnen we zelf kiezen of en wanneer we in en uit de kooi willen. Het is ook niet zo eng als iemand van het pleeggezin daarlangs een hand in de kooi steekt. Als er langs boven een hand in de kooi komt, zijn we toch een beetje bang dat het een roofvogel is of zo. Maar een hand langs het deurtje betekent altijd wat lekkers of een fijne aai of zo. We blijven dan gewoon rustig en gaan door met eten, snoepen en drinken.
Dat was ook nog iets deze week; zat ik op mijn gemakkie te drinken, moest Vic zo nodig ook. Hij duwde me gewoon opzij, terwijl ik de grootste ben en hij de kleinste van ons drieën is! Gelukkig zag het pleegvrouwtje het en die heeft er toen een extra fles bij gehangen. Nu kunnen we in elk geval met twee tegelijk drinken. Dat we alledrie op hetzelfde moment willen drinken, is nog niet gebeurd, dus dit is een goede oplossing.
Verder gaat het prima, zo met z'n allen. We vinden het fijn om lekker tegen en over elkaar heen te liggen. De laatste tijd gaan we elkaar steeds meer wassen. Het is super-handig dat we hier samen zitten, want er zijn altijd wel plekjes waar je zelf niet bij kunt, in je nek en onder je kin en zo.
Vlekje,
Vic & 
Vosje (6 september 2011)
We hebben ook weer nieuwe dingen gegeten; radijsjes met blaadjes en al uit de konijnproof-moestuin en yoghurtsnoepjes met wortelsmaak. Die zijn echt heerlijk, joh! En appel lusten we ook graag.
We eten samen bijna 3 bakjes brokken per dag, wat brood of wat groenten of fruit. En we vinden best veel lekker. Zelfs de groene paprika hebben we deze week helemaal opgesmuld.
Door al dat eten groeien we natuurlijk; halverwege de afgelopen week woog Vicje 1075 gram, Vlekje 1170 gram en ik zelfs al 1220 gram!
Nou, ik ga m'n broertjes helpen om een lekker hol te maken in het stro. Niet dat we ons willen verstoppen, want er is niks engs aan de hand, maar gewoon... omdat het leuk en knus is!
Vosje & Vic lekker knus dus!