Ons 1e huisdier;
Bobbie van de Eeuwige Jagers

In maart 1993 besloten we een hondje te nemen. We hadden een paar wensen; het moest klein en wit zijn en niet verharen. We kwamen al snel bij twee rassen uit; de Malteser en de West Highland White terriër. Aangezien ik wel graag een hondje met een beetje pit wilde, besloten we een Westie te nemen. Na wat rondvragen vonden we een fokker, waar begin mei een nestje werd verwacht.

Het wachten begon. Nu we het eenmaal besloten hadden, konden we haast niet wachten tot het zover was. Ondertussen verzonnen we alvast een naam voor hem. Yep, het zou een reutje worden. Uiteindelijk leek het ons erg stoer om juist zo'n klein ding Tarzan te noemen.

Eindelijk was het zover op 8 mei 1993, het nestje werd geboren. Toen we voor het eerst mochten gaan kijken, zagen hij en z'n zusjes er zó uit:

White Puppy Power

Nou, toen we dit smoeltje zagen, wisten we dat hij geen Tarzan kon gaan heten. Dit moest gewoon een Bobbie zijn!!!

Eindelijk...
mocht Bobbie mee naar huis!

Nadat we zowat elke week waren gaan kijken (de fokker werd er haast gek van, denk ik), was Bobbie toch eindelijk 'oud' genoeg om mee naar huis te mogen. In de auto zat hij in een kartonnen doos die op schoot stond
(tja... begin '90 ging dat nog zo) en het ritje naar huis ging goed.

Eenmaal thuisgekomen begon de pret; het opvoeden van die kleine frummel. Goed opletten wat hij deed, waar -ie heen ging en... vooral ook uitkijken dat je er niet per ongeluk op ging staan! De eerste nacht sliep hij in de kartonnen doos in de keuken. 's Ochtends werden we wakker van een soort gekwaak en dachten dat er eenden in de sloot naast het huis neergestreken waren. Toen we écht wakker waren, bedachten we ineens dat dit wel eens een klein hondje kon zijn, dat een poging tot blaffen deed!


Opgerold paste Bobbie op een tegel van 30x30cm

Het was best intensief: na elk slaapje, hapje, drankje, speelkwartiertje Bobbie weer buiten zetten om een plasje te doen. Ik had twee weken vakantie genomen en na die tijd had Bobbie al redelijk door hoe het werkte, op af en toe een ongelukje na. Hij vond het alleen niet leuk als je, nadat hij alleen was geweest, je spullen binnenbracht en nog even snel een brief ging posten aan de overkant van de straat. Als bedankje voor het alleen laten, had hij dan in no time bruine hondenpootjes op het zeil gestempeld... Geen idee hoe -ie dat zo snel voor elkaar kreeg, want er lag toch echt nix als je de eerste keer binnenkwam. Maar ook dat ging over en al snel was hij helemaal zindelijk. Ook liep hij toen mee aan de riem, zolang je maar iets lekkers had om hem mee te lokken.

Naar de kapper