week 1

Deze week zal ik, Vlekje,  jullie vertellen wat we allemaal al beleefd hebben hier in het pleeggezin.
Ik ben namelijk toch wel een beetje de brutaalste van het stel. Vosje, da's mijn broer die op een wild konijntje lijkt, komt op een goede tweede plaats. Vic, da's de kleinste van ons drieën, met het meeste wit en zonder punkhaar, is nog erg verlegen en verstopt zich vaak onder de knuffelbeer.
Hij denkt dat niemand hem kan zien, maar zijn billen steken er dan nog onderuit! Als hij wil kijken of de kust alweer veilig is, steekt hij z'n kopje onder de beer door. Dat ziet er heel grappig uit. Helaas is het ons pleegvrouwtje nog niet gelukt daar een foto van te maken. Maar niet getreurd; er zijn al wel andere foto's. Zoals van die keer dat het hondje bij ons op visite kwam. Vosje en ik bleven maar in onze hoek van de kooi zitten, maar toen was juist Vic de stoerste. Hij ging zomaar snuffelen. Het hondje deed helemaal niets, behalve zielig kijken tot ze er weer uitgehaald werd.

                                              13 augustus 2011

Toen we in het pleeggezin aankwamen, zijn we gewogen. Vosje is de grootste en zwaarste. Hij woog precies 1 kilo. Daarna kwam ik, met een gewicht van 945 gram en dan ons Vicje. Hij woog 'maar' 874 gram.

We hebben al best veel verschillende dingen gegeten en vinden alles lekker; wortel en wortelloof, banaan, witlof, brood en zelfs bramen. Die laatste lieten we wat langer liggen, maar uiteindelijk bleken ze best lekker te zijn. Ook eten we graag knabbelstaafjes. Het pleegvrouwtje had 3 stukjes in een kartonnen koker gedaan, zodat het meteen een spelletje was. We moesten samenwerken om de beloning te krijgen. En dat lukte nog goed ook!
                     
 
                                                     13 augustus 2011

Hoewel we nog aan veel dingen en geluiden moeten wennen, vinden we het al wel fijn om op schoot te zitten. Soms rennen we door de kooi of gaan we juist heel bang kijken als iemand ons op wil pakken, maar als we dan eenmaal zitten, is het helemaal oké.
We kunnen ook een trucje; als je onze wangetjes kriebelt, onder onze oogjes, dan doen we vanzelf onze oortjes omhoog. De mensen vinden dat geweldig en je krijgt er veel aandacht door!
Wat Vic en ik ook al durven, is voorzichtig onze kopjes door het deurtje steken. En ik ben er zelfs al een keer uit geklommen!

                                                         14 augustus 2011

O ja, Vic is een echt 'Casa-nijntje'; als we vinden dat iets van ons is, gaan we er met onze kin overheen, om onze geur erop te wrijven. Nou... het pleegvrouwtje is van Vic, want hij heeft haar helemaal 'gekind'. En verder duwt hij steeds z'n snoet tegen het gezicht van degene die hem vast heeft. Dan lijkt het net alsof hij kusjes geeft. Iedereen vindt ons alle drie super-schattig, maar Vic steelt daarmee wel de show natuurlijk.

Nou, ik ga weer wat eten en rusten. Volgende week meer nieuws.

Ga naar:
week 2 >