Vosje, Vic & Vlekje
week 6
Deze week wil ik, Vosje, weer eens wat zeggen, want Vlekje is al heel vaak aan de beurt geweest en Vic is toch nog steeds wat verlegen tegen vreemden. Niet dat hij bang is hoor, maar als de kooi opengemaakt wordt, gaat hij heel bescheiden in een hoekje zitten. Hij laat zich van ons drietjes wel het gemakkelijkst pakken en knuffelen. En hij durft ook te laten merken dat hij weer liever terug in de kooi of in elk geval met alle pootjes op de grond gaat, want dan krabbelt hij met zijn voorpootjes op de schoot of buik van degene die hem vasthoudt. Dat doet hij gelukkig wel zó, dat hij er niemand pijn mee doet.
Vlekje en ik vinden het niet zo fijn om opgepakt te worden, dus als je ons niet meteen goed vastpakt, springen we snel naar de andere kant van de kooi. Maar als je ons eenmaal vast hebt, vinden we het toch wel erg fijn om geknuffeld en gekroeld te worden.
Vlekje heeft gelukkig na de ene keer helemaal geen last meer gehad van stress. We zijn daarna ook alleen nog maar geaaid en opgetild door grote kinderen en volwassenen. Kennelijk werkt het voor Vlekje beter als er niet te veel gegiecheld, geroepen en gewiebeld wordt terwijl hij vastgehouden wordt. Als hij geen zin meer heeft om op schoot te blijven, laat hij dat wel merken; dan bijt hij een keer in je trui of broek (soms zit er dan ook wel een velletje tussen, maar dat bedoelt hij natuurlijk niet zo!). Het pleegvrouwtje heeft dan ook het idee, dat Vlekje niet zo geschikt is om bij kleine kinderen te gaan wonen. Niet alleen omdat zij wel eens zouden kunnen schrikken van zo'n beetje, maar vooral ook voor Vlekje zelf, want stress is natuurlijk ook voor konijnen erg ongezond!
Nu ik er over nadenk, ben ik van ons drietjes eigenlijk het rustigst en knuffeligst. Je moet me wel in 1 keer goed oppakken, maar als je me dan hebt, blijf ik ook zo lang zitten als jij dat wil! Het liefst zit ik met mijn kopje bij je hals, zodat ik ook meteen rond kan kijken. Dat kun je zien op de foto in het blog van week 5, daar zit ik bij het kleine pleegvrouwtje. Had je vast niet gedacht hè, dat een wildkleurig konijntje zó aanhankelijk kan zijn!?!
Hadden we al verteld dat onze mama Verona al een nieuw thuis en een leuke vriend gevonden heeft? Hieronder zie je ze samen op de foto. Ze zien er erg gelukkig uit, vind je niet?
De laatste tijd hebben we culinaire hoogstandjes te eten gehad; rozenblaadjes, viooltjes en basilicum. Dat laatste rook erg sterk, dus hebben we die blaadjes eerst helemaal gekind, zodat onze geur eraan zat. Daarna smaakten ze erg lekker. Ook hebben we de laatste sla uit de konijnproof-moestuin opgegeten. We zijn mede daardoor natuurlijk weer flink gegroeid; Vic weegt nu 1250 gram, Vlekje 1385 gram en ik, Vosje, 1430 gram.
Nou, ben ik nog wat vergeten te vertellen...? O ja, onze nageltjes zijn weer geknipt. Die slijten niet vanzelf, omdat we in de kooi op stro en in de ren op gras zitten. Maar da's geen punt; het pleegvrouwtje houdt ons vast en het kleine pleegvrouwtje knipt het scherpste puntje eraf en dan kunnen we er weer een tijdje tegen.
Zo, nu ga ik weer spelen met mijn broertjes!
